Mowa nienawiści jest formą dyskryminacji bezpośredniej polegającej na rozpowszechnianiu wypowiedzi i przekazów werbalnych i niewerbalnych, które szerzą, propagują i usprawiedliwiają nienawiść do określonych jednostek lub grup, najczęściej wyróżnionych ze względu na takie cechy, jak:

• kolor skóry (rasizm)
• pochodzenie etniczne (ksenofobia)
• narodowość (szowinizm)
• płeć (seksizm)
• tożsamość płciowa (transfobia)
• orientacja psychoseksualna (homofobia, heterofobia)
• wiek (ageizm)
• światopogląd (np. antysemityzm, islamofobia)

Mowa nienawiści może przyjmować różne formy, od rozpowszechniania krzywdzących treści na portalach społecznościowych, nawoływania do nienawiści bądź przemocy, przez publiczne rozpowszechnianie informacji, tekstów, obraźliwych bądź upokarzających obrazów/materiałów na temat danych osób, po wzniecanie nastroju sprzyjającego zorganizowanej przemocy.

Mowa nienawiści bywa bagatelizowana ze względu na swoją pozornie niegroźną formę. Teoretycznie są to tylko słowa, jednak i one ranią i poniżają, to one normalizują krzywdzące opinie i budują atmosferę, w której łatwiej jest posunąć się do czynów. Mogą więc stać się pierwszym krokiem do otwartej przemocy i to jej torują drogę.

Ten typ dyskryminacji staje się szczególnie niebezpieczny w dobie Internetu i masmediów. Osoby posługujące się mową nienawiści korzystają z pozornej anonimowości np. portali społecznościowych i tam dają upust swoim uprzedzeniom i emocjom. Pozwalając sobie na krzywdzącą retorykę rozpowszechniają i wzmacniają negatywne postawy i stereotypy wobec wybranych grup społecznych. Koniecznie należy odróżnić jednak ten typ dyskryminacji od wolności słowa i prawa do wyrażania własnych opinii. Mowa nienawiści rozpala niechęć, chęć upokorzenia i wrogość, a może prowadzić do bezpośredniej agresji.

Przykład: Jedna z osób studiujących na forum uczelni zaleca ostrożność w kontaktach ze studentami z bliskiego wschodu, bo mogą roznosić choroby.